حس عجیبی دارم، هروقت عکس های همکلاسی های گذشتم رو نگاه میکنم و میبینم چقدر زندگیشون با من فرق داره به همه چیز شک میکنم، به این که من کار درست رو کردم یا نه؟ به این که تهش قراره خوشحال باشم از انتخابم یا نه؟
دوست دارم چشمام رو ببندم و وقتی بازشون کردم 10 سال دیگه رو ببینم،دلم میخواد زندگی رو جور دیگه ای تجربه کنم ،دلم میخواد از هرچی که هستم دور بشم برای مدتی...
حتی دیگه علاقه ای به گذروندن وقت با دوستام هم ندارم،ترجیح میدم بمونم توی خونه و مثل همیشه از پشت پنجره به آدما نگاه کنم،انگار دور بودن از همه و از دور نگاه کردن بهشون برام مثل نقطه امنی شده که نمیخوام ازش خارج بشم.
چقدر دلم میخواست همه چی جور دیگه ای بود،چقدر دلم میخواست یه وقتایی زندگی روی خوشش رو بهم ثابت میکرد.