پر از حرفم.

بارها اومدم اینجا، خواستم بنویسم ولی نتونستم، نوشتم ولی پاک کردم. کار هر روزم همینه،پاک کردن احساساتم.

دیگه با درصد های خوب گرفتن به وجد نمیام، جمعه رتبم شد 70 کشور توی آزمون ولی فقط به خودم گفتم بعد سه سال خوندن اگه اینجوری نمیشد عجیب بود، انگار دارم خودم خودمو سرکوب میکنم و هنوز راهی برای انجام ندادنش پیدا نکردم.

شاید برم کتابخونه تا یکم محیطم عوض شه و بتونم بیشتر تمرکز کنم ولی دوست ندارم با بچه های اونجا چشم تو چشم بشم و بهشون بگم امسال هم کنکور دارم و به جای کتاب های دانشگاه، کتاب های دبیرستان و تست رو باز کنم.

دیشب از استرس و اضطراب نمیتونستم نفس بکشم، کاری از دستم بر نمیومد به جر دعا کردن برای پدر مادر و پسر دست گلشون.

میاد اون روزای خوب؟ چرا اینقدر طول کشیده پس